Maalesef insanların çoğu, çok önemli olmasına rağmen bu meseleyi unutmuş, ondan gafil kalmışlardır.
Zira Allah (c.c)’ın her çeşit ve şekliyle reddedilmesini emrettiği tağutların emri altındaki şişirilmiş alim taslakları insanları bu konuda çok derin bir sapıklığa saptırmışlardır. Öyle ki insanlar artık dostluğu kime, düşmanlığı kime yapacağını bilemez hale gelmiş, böylece Allah (c.c)’ın dost edinilmesini emrettiği kimseleri düşman, düşman edinilmesini emrettiği kimseleri ise dost edinmişlerdir.

Ancak Allah (c.c)’ın kendilerine hidayet ettiği salih, mü’min ve muvahhid kulları bu sapıklıktan beri olmuş, Allah (c.c)’a gereği gibi iman ederek şirkten ve müşriklerden her çeşit ve şekliyle kendilerini arındırmışlar ve bu konuda kendilerine muvahhidlerin imamı, kendisinden sonra gelen nebi ve rasullerin babası İbrahim (a.s)’i örnek almışlardır.

Allah (c.c) bu konuyla ilgili olarak İbrahim (a.s) hakkında şöyle haber veriyor:

“İbrahim babasına ve milletine demişti ki: “Şüphesiz ki ben beni yaratan hariç, sizin taptığınızdan uzağım (beriyim).. O, beni doğru yola muhakkak iletecektir.” Böylece (İbrahim) onu ardında, belki (akledip) dönerler diye kalıcı bir kelime (miras) olarak bıraktı.” (Zuhruf: 26-28)