Hadis ilminin altın çağı olarak kabul edilen hicri 3. asırda telif edilen hadis kitaplarından özellikle ikisi İslâm dünyasında büyük şöhret bulmuştur ki, bunlar Buhârî’nin el-Câmiu’s-Sahîh’i ile Müslim’in el-Müsnedü’s-Sahîh’idir. Daha müellifleri hayatta iken meşhur olan bu eserlerin gördüğü ilgi yıllar geçtikçe daha da artmış ve hicri 4. asırdan itibaren bu iki kitaba “Sahîhayn (sahih hadisleri toplayan iki kitap)” denilmeye başlanmıştır. Her iki müellifin de eserlerine aldıkları hadislerde en üstün sıhhat şartını aramaları bu eserlerin İslâm dünyasında şöhret bulmalarını sağlamıştır.

Gerek Buhârî’nin gerekse de Müslim’in Sahîh’lerine aldıkları hadislerde en üstün sıhhat şartını aramış olmalarından dolayı sonraki yıllarda bu iki kitapta ittifakla rivayet edilen hadisleri bir araya getirmeye yönelik pek çok çalışma yapılmıştır. Bu çalışmalar arasında en çok şöhret bulan Muhammed Fuâd Abdülbâkî’nin el-Lü’lüü ve’l-Mercân adlı eseri olmuştur. Diğer müttefekun aleyh müelliflerinin aksine Muhammed Fuâd Abdülbâkî tüm müttefekun aleyh hadisleri toplamak için gayret göstermiş ve bu alandaki en geniş eseri meydana getirmiştir.

Sonradan tespit edilen 90 hadisle birlikte toplam 1996 hadis ihtiva eden bu kitap, İslâm dünyasında en sahih olarak kabul edilen hadisleri bir araya getiren en önemli çalışmadır ve bu yönüyle her Müslüman için vazgeçilmez bir içeriğe sahiptir.